Yazar: Ruhan Odabaş

“Burası dünyanın oksijen çadırıymış.” “Atom bombası atılsa, Kaz Dağları’nın eteklerine radyasyon ulaşmazmış, öyle diyorlar.”… *** Akçay Meydanı’ndaki Çoban Kızı Heykeli’nin kenarına oturmuştu. Sırtı Kaz

Birinden söz ederken, çok da marifetmiş gibi; “Namuslu adamdır” deriz. Aslında olması gereken namuslu olmak değil mi? İnsanların namuslu olması gerekmez mi? Bunca sözünü

Eski bir öğretmenim. Dört kardeşiz, üçümüz öğretmen kökenliyiz. Öğretmenliğin dışında farklı mesleklerim de oldu belki ama son diplomamda “ÖĞRETMEN OKULU” yazar. Bu nedenle bir

Türkiye’de gazeteci olmak zor. İster mektepli olun ister alaylı, bu işi sevmiyorsanız ne kadar okumuş ne kadar yetenekli olursanız olun, yazarsınız ama okutamazsınız. Yazdıklarınızı

Bundan yirmi yıl önce, 21 Mart 2000 tarihinde kutlanmaya başlandı Dünya Şiir Günü. UNESCO böyle bir şeye gerek duymuş, bu günü şiire adamıştı. Şiiri,

17 Nisan Köy Enstitüleri’nin kuruluş yıldönümüydü bildiğiniz gibi. Yalnızca Türk eğitim sisteminin değil, belki de dünyanın üzerinde durması, örnek alması gereken o güzelim yapı

Alnından süzülüp burnunun ucuna kadar gelen teri elinin tersiyle sildi. Hemen yanında, kendisi gibi toprağı belleme çabasında olan eşine göz ucuyla bakıp gülümsedi; “Sen

Beni hoş görürseniz, kimi pazar günleri bunu yapmak istiyorum. Yani, yazıma başlık koymadan, yalnızca “Pazar yazısı” olarak adlandırıp sunmak istiyorum sizlere. Aslında belki de

Yaşamında ilk kez aynaya bakan ve her anlatana göre memleketi değişen bir fıkradan söz etmeyeceğim. Çok çarpıcıdır o fıkra ya, yine de yeri değil.

“Onlar” derken, sanırım karışık oldu bu anlatım, kimdir “onlar”? “Karşıtları” gibi düşünebilirsiniz ve ilk bakışta bu düşünceniz hiç de yanlış değildir. Kurtardığı ülkenin, kurduğu