Yazar: Yasemin Koçak Tezel

“Önce öğren, sonra anlarsın” derlerdi. Bu söz kulağa makul gelse de zamanla anladım ki öğrenmek ve anlamak aynı süreçler değildir. Öğrenme ve anlama sürecinin,

Kendini haklı görmek, insanın en eski zırhlarından biridir. Doğduğumuz andan itibaren yazdığımız hikâyelerde, kahraman hep biziz ve hatalı olsak bile mutlaka bir gerekçemiz vardır.

Gizli arzular insanın kendisinden bile gizli! İnsan, kendi iç dünyasına baktığında her şeyi tüm berraklığıyla gördüğünü sanır. Oysa en derinde sakladıklarını, karanlıkta tuttuklarını çoğu

Acıdan beslenmek, çoğu insanın farkında olmadan kendini sürekli olarak tuttuğu yer. Bu besin, insanın gözlerden uzak en karanlık köşelerine yerleşiyor ve hayatının her alanına

Tüm evrenin sahibi, bizi yöneten güç, O’nun bizler için hazırladığı iyiliği, eşi benzeri olmayan hediyeleri, bolluk ve bereketi, üst düzey bir anlayışı, sonsuz haz

İnsanın kalbi soğuk, taştan, kayıtsız, gizli, ikincil hayatlarda devinen ve sadece kendi menfaati için atan bir kalp yerine bir tapınak olmalıdır. O tapınak ki

Yaşamlarımıza aktif olarak dahil olduğumuzu hissedemiyoruz. Yaşam dediğimiz şey, içine girmeden, kenardan göz ucuyla izlediğimiz bir şey haline geldi. Bize ne zaman, nasıl, neyle

Tüm yaşam, insanları okumaktan kendimizi okumaya, keşfetmeye getirmek istiyor sanki. Çünkü bir insanda bir şeyi görebilmenin tek yolu, o insanla aynı niteliğe sahip olmak.

  Biz insanlar, kendimizi tüm yaşamımız boyunca başımıza gelenlerin mağdurları olma rolüne fazla kaptırdık. Tam da doğanın yasalarını bilmeyenlerin yapacağı şeyi yaptık ve her

Sen bakma onlara güzel varlık, onlar asıl güzelliğin nerden geldiğini, onunla kıyafetlenme, tüm hücrelerimizi hakikatle giydirme şansımızın olduğunu bilmiyor. Onlar, çok ama çok kirli