Yazar: Nesrin Gökpınar

İçinde uzun bir zamandır yaşadığım hastalığım, bana özel bir şey öğreten bir iyileşme krizim, daha büyük faydaların tohumunu özünde barındıran daha yüksek bir sorumluluk

Kötülük’’, insana özgü bir olgu. Bu nedenle hayvan kötü olamaz çünkü kendi türünü sürdürme mücadelesinde içgüdüsel itkilerine göre hareket ediyor. Kötülük, yine insana özgü

Çocukken korku nedir bilmezdim. Sonra korkmaya başlardım, bu kez de tam olarak neden korktuğumu ya da neden korkmam gerektiğini bilmez ezber bir yerden, plaktan

Alan paradoksal, şeyler dualitif iken ve biz zaten “bir” ve “bütün” iken.Tüm insanlık ailesinin ortak bir hikayesi varken, aynı anda senin hikâyen-hissin-mührün biricik iken.

İyilik eski, evrensel bir kavram. İnsan kendisine iyilik yaptığı zaman da başkasına iyilik yaptığı zaman da mutluluk hissediyor. İyiye tanıklık etmek bizleri mutlu ediyor.

Manevi doğam, deneyimin gücü ile ‘an’da güçleniyor. Ve fakat ve yine de deneyimlerim değilim. Apaçık belirsizliğin aydınlık karanlığında ‘yol’dayım. Olan ile, açıklık ve yakınlık

BİTTİ! Hatırlıyorum. Biz seninle karşılaştığımızda şefkate ne kadar ihtiyaç duyduğumuzu anlamıştık bir anda ve aynı anda. Bizimki ilk görüşte umuttu! Yarayı gösterebilme ve beraber

Şimdi ve burada, tuhaf zamanların içinden geçiyorum. Bir şeyler giderek yoğunlaşarak ‘biz’ i sıkıştırıyor, savrulmalarımın acısı ve derinliği ansızın artabiliyor. Sıkışık hissedişler, zor duygular,

  Şimdi ve burası: Çıkışı olmayan bir gezegen. Ve içine girdikçe daha da çıkamıyorsun, çünkü zaten iyice içindeyken fark etmiyor gibiyim. Ölüm mesela; eğer

O kadar kızgındım ki hayata, o kadar üzgündüm ki, o kadar tedirgindim ki hayattan, şimdi ve buradan. Üstüne de “Olanı kabul et, her şey