Yazar: Nesrin Gökpınar

Kendime Kadar Yolum Var! Gidersem! Oradan sonsuza açılan! Hiçbirimiz bir zorba olarak doğmadık ve fakat hepimiz bir düzeyden zorbayız, zorbaya izin veren yanımız da

Ben iyi değilim. Kendi dünyamın içinde tanımadığım karanlık bir yerdeyim bu ara. Ne zamandır üstüme üstüme yürüyen bu evdeyim. Boşluğumda sallanıyorum. Kurtulmanın bir yolu

Hikâyemin başladığı yerdeyim. Bambaşka bir dönüşüm içinde yola çıktığım, üzerimde benzer giysiler… Evet şimdiki kadın andırıyor bir öncekini ama değil işte aynı kadın. Dün

  NESRÄ°N GÖKPINAR Kalp KardeÅŸim! Bana biraz zaman ayırır mısın? Bir sesini duymak istedim. Sesine ve desteÄŸine çok ihtiyaç duyuyorum bu ara. Åžarkımdaki maskeli

Kendini hatırla Sevgili Şapşiğim! Ben sanki bütün büyüme hikâyemi başkalarının hayatı için yazıp oynadım. Değil mi? Kıymetim bilinsin diye yaşayıp kendi kıyametimi kopardım. Hani

Bana bir şey oldu. Yaşamıyorum sanki, gün sayıyorum. Umut etmeyi bıraktım, oyalanıyorum. Tadım tuzum pek yok. Nefes almaya devam ediyorum tabii, ama iç çeker

Bugün hava bulutlu… Bulutlar da gökyüzüne puro dumanı üflenmiş gibi asılı kalmış… Gene de, tüm o bulutları dele dele bir güneş doğdu bu sabah…

Ekonomi modeli bize ne diyor? Kitlesel bilinçaltımıza nasıl sesleniyor? Ekonomi canımıza okudu. Kaynaklar kıt, o zaman ben sahip olayım modeli insanı mı yarattı? Hatta

Bugün yine sorgulamayla başladım güne. Gel birlikte bakalım Şapşiğim. Beni kim ne zaman süper kahraman yaptı diye. Nasıl öğrendim üzülmemeyi, utanmamayı, korkmamayı, kızmamayı veya