Yazar: Özgün Törer

Adem adında bir adam varmış. Babadan zenginmiş. Hem de ne zengin! Adem’in her şeyi varmış, sanki, cennet bahçesindeymiş. Dahası, bu koskoca cennet, yalnızca Adem’inmiş.

İnsanın en temel doğası, kendini sevmektir. Bütün aklını, hislerini, özgür seçimlerini, yaşantılarını bu temel doğası üzerine inşa eder ve bütün realiteyi bu şekilde algılar.

Yemyeşil çimenlerin üzerinde keyifle uzanıyorum. Güzel bir gün ve güneş ışığı içimi ısıtıyor, kan dolaşımım hızlanıyor ve neşeyle doluyorum. Birbirinden farklı çiçeklerin yaydığı kendine

Sabahın erken saatleri… Günün yorgunluğu başlamadı. Güzel bir zaman. Bu zamanlarda akıl daha berrak oluyor sanki. Bazen insanın hayata karşı anlayış geliştirme ihtiyacı büyüyor.

Cansız yeşil bir bitki varmış. Canlanmaya özlem duyarmış. Suya susuzluk canını yakarmış. Ve yağmur duası başlamış. Gökyüzü ağlamış. Beyaz sular akmış. Toprak suyu emmeye

Yürüyordum sebebim olmadan. Sebebim yoktu ama leblebim vardı. Tabağımda en son kalan sen olabilirsin ama ben en çok seni seviyorum diye leblebimin gönlünü almaya

Sen A Ben Z, bu bir tersten hikaye. Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde, zaman zaman içinde, kalbur saman içinde. Develer tellak, pireler