6 Şubat günü hiçbir Hataylının tahmin ettiği bir gün değildi. O korkunç gerçek hiç kimsenin beklemediği bir an da şafak sökerken gelmişti. Yer gibi gökte sallanıyordu. Garip bir hava vardı. Hiç olmadığı kadar soğuk ve hiç olmadığı kadar yağışlı bir hava. İnsanların çığlıkları sarsıntının boğuk sesine karışıyordu. Sağa sola kaçışanlar, enkaz altında kalan yakınlarının isimlerini haykıranlar, tırnaklarıyla enkazı kazıyanlar, buz gibi soğuk ve ıslak beton bloklarını yumruklayanlar ve şuurunu kaybettiği için etrafına sadece boş boş bakan insanlar…
Ağır heybetiyle karanlığın en derinine o dakika işleyen endişeli ve çaresiz insanların çığlıkları halen kulaklarım da bir kâbus gibi dolanıyor.
Elektrikler o saniye gitmiÅŸti.
Elektriklere sadece birkaç saat sonra su eşlik etmişti.
Telefon yok Ä°nternet yok!
Çaresiz ve gözlerinde ki korku ile tedirginliğin hâkim olduğu insanlar vardı sadece…
Saniyeler sonra yıkılan evlerinden ellerinde bir battaniye ile çıkabilenler çok şanslıydı.
Daha dün gece, dün gece yahu dün gece birlikte sarılıp uyuduğun eşin, çocuğun, baban, annen o kocaman anlamlandıramadığın enkazın altındaydı ve sen hiçbir şey yapamıyordun!
Artık evin yoktu, ailen yoktu, işin yoktu, paran yoktu ve ruh sağlığında yoktu.
En önemlisi ise korkuyordun!
Birinci gün öylece geçti…
İkinci gün acıyı daha da büyüyerek hissettik.
Üçüncü günü geride bırakırken halen Hataylıya yardıma gelen kimse yoktu.
3 gün, kocaman üç gün sokaklarda ve caddelerde evlerimizi yağmalayan hırsızlar dışında bizi koruyacak, enkazın altından kaldıracak hiç kimse yoktu.
Yalnızdık!
Çaresizdik!
Ve korkuyorduk!
Günler birbirine kovaladı ve enkaz kaldırmaya gelenler küçük sürprizler olsa da çoğunlukla sadece cesetleri çıkarıyorlardı çünkü kritik ilk 2 gün gelememişlerdi. Teknoloji, uzay çağı ve enkaz altında ki Antakya’da 4. gün!
Önce günler, sonra haftalar ve yıllar birbirini kovaladı. Bugün 3. Yılı geride bırakmak üzereyiz. Artık 6 Şubat’a az kaldı. Ancak ne yazık ki kalplerde ki hüzün hiç gitmedi ve daha uzun bir süre gideceğe benzemiyor…
