“Asrın Felaketi” olan ve bizleri evlerimizden, hayallerimizden eden deprem felaketinde yarın 60 günü geride bırakıyoruz.
Dile kolay deÄŸil mi????
bize sorsanız hala dün gibi. YaÅŸanan acı, korku ve her duygu…
Ancak üzücü olan bu olaylardan dersini almayan bazı insanlar olmuş. İki aydır bu insanları çevremde gördükçe içim daha bir sıkılıyor. Hırs ve para gözlerini kör etmiş. Komşusundan ya da kardeşinden bir bardak su daha fazla almak için izdihamlar yaratan kişileri depremler, seller hiç bir afet dize getirmemiş. Bu durum oldukça üzücü.
Bir gece her şeyimiz var iken 90 saniye içerisinde sıfırlandık. Canımız dışında hiç bir şeyimiz kalmadı. Hoş kiminin canı bile kalmadı. Kısaca şu dünyada hiç bir mal ve varlık bizim değil. Bunun bilincine varalım artık.
Bir diğer üzücü nokta ise UNUTULMAK!!!
iki ayı geride bıraktık ve insanlar çok çabuk acımızı unuttu. Normalleşti. Deprem bölgesinden kaçan diğer insanlar bile depremi unutum normal hayatına döndü. Sosyal medyalarda paylaşımlarına başladı. Seçim derdine düşüldü. burada hala cenazelerine ulaşamayan aileler varken siyaset yapma ve birbirlerini hunharca karalama kampanyalarına başlandı. kısaca deprem diğer olaylar gibi unutuldu.
58 gün sonra Hatay’da 8 cansız bedene ulaşıldı. Ve daha ulaşılamayan nice canlar. Siz seçim derdine düştüğünüz bu günlerde anne ve babaların ortak tek bir feryadı vardı “Bari cenazemi bulun” bir anne ve baba evladının artık öldüğünü kabullenmiÅŸ ve cenazesini istiyor. ne kadar büyük bir acı biliyor musunuz?
Son olarak çok korktuğum ve üzüldüğüm nokta; MOLOZ YIĞINLARInın döküldüğü alanlar. Yaşanan gerginlik ve olaylarda deprem bölgesinde yaşayan biri olarak beni hayal kırıklığına uğrattı. söylenecek çok şey var ama kelimelerimi bir araya getirecek bağlacı bulamıyorum.
7 defa yıkılan bir şehir ve 7 defa inşa edilen şehir 8. kez inşa edilecek ama umarım bu defa bazı şeylerden ders alarak yaparız birçok şeyi. Az bir yıkımdan bahsetmiyoruz. 7 kez!!!
Acımız büyük ve asla dinmeyen bir acı ile iki ayı yarın geride bırakıyoruz…
