“Kabahat samur kürk olsa kimse sırtına almaz” diye çok güzel bir Atasözü vardır. Bence aramızda olan birçok kişi için söylenmiş tam yerinde bir cümle.
Neden mi?
Çünkü bazı kişiler yapısı itibarıyla suçu kabul etmeme gibi bir özelliği taşır.
Hatalı ya da suçlu olmak nefsin kabul etmekte en çok zorlandığı olumsuz duygulardan birisidir.
***
Hatalı olan kişiler daha gergin ve sürekli kendini ifade etmeye çalışan, kendini mağdur göstererek kendini haklı çıkarmaya uğraşan bir tutum sergiler. Çevresine diğer kişileri kötüler. “Sadece ben haklıyım, beni gör, ben mağdurum” karakterini oynar. (En azından tecrübe edindiğim kadar benim çevremdekiler öyle)
Suçluluk duygusunu o şekilde bastırdığını düşünür kendince.
O böyle yaptıkça sanki karşı taraf suçlu görünecek ve kendi aklanacak duygusuna kapılır.
Ama bence öyle değil. Bir insan ne kadar “ben haklıyım” diyorsa bence o kadar hatalıdır.
İlla çevrenizde birkaç kişi vardır bu şekilde hep mağduru oynayan, kendini hep haklı çıkarmaya çalışan.
Oysa bir hata varsa kabul edilmeli.
Erdemlik budur.
Hatan olduğu halde kendini aklamaya çalışmak, bence bir kişilik sorunu.
Kimse hata yapmaz diye bir şey yok. Herkes hata yapar ve bence herkes hata da yapmalı.
İnsanız sonuçta beşeriz de şaşarız da…
Önemli olan hatayı kabul edebilme erdemliğini göstermek daha doğrusu gösterebilmek. Şu anda bunu yapabilen insan sayısı çok az ama…
O yüzden şu aynaları başkasına tutmak yerine biraz kendirinize çevirin. Başkasında hata bulmak yerine kendi hatanızı görün ve düzeltin.
Çevreyi boş verin ve aynaya dönün, kendinize bakın…
