DİLEK AKKAYA
Son günlerde 14-16 yaş aralığında gençler bir şiddet eğilimine girmiş yokuş aşağı iniyorlar. Sonucunu düşünmeden, kendi yaşlarında olan arkadaşlarına şiddet uyguluyorlar. Çok başarılı bir iş yapmışlar gibi bunu gururla kayıt altına alarak paylaşıyorlar. Bu olayların bir tık ötesinde ise ölümle bile sonuçlanan vakalar yaşanıyor. Ve yaşlar şaka gibi 14, 15, 16…
Olacak şey değil!
Aklım, hayalim almıyor.
Toplum bu kadar mı bozuldu?
Hızla medenileşen dünyada, ülkemizde şiddet olaylarının artması normal mi?
Kadına ayrı şiddet, çocuğa, bebeğe ayrı şiddet…
Ama çocuğun çocuğa yaptığı bambaşka bir şiddet…
***
Elbette burada çocuklara kızmak doğru değil, burada asıl suç ebeveynlerde yani anne ve babalarda.
Bir anne ve baba çocuğuna gerekli sevgiyi vermek zorunda, gerekli eğitimleri vermek zorunda. Onu en iyi şekilde yetiştirmek zorunda. Sadece altını değiştir üstünü yıka pakla, cebine harçlığı koy ile olmuyor. Çocukla vakit geçirmeyi, ona değer vermeyi de iyi bilmek gerekir. Örneğin okuldan eve geldiğinde “Bugünün nasıl geçti?” sorusu ona verdiğin değerin bir göstergesidir.
Şimdi çıkar birkaç kişi “Eskiden bizim zamanımda böyle miydi?” diyen. Sen öyle yetiştin diye zaten bu çocuklar bu durumda. Senin de annen ve baban kendi ailesinden öyle gördüğü için bu şekilde sana davrandı. Ve bu davranış biçimi bu topluma ve çocuklara zarar veriyor. Çocuklar ya okullarda işte böyle akran zorbalığı yapıyor, mafya gibi çevrede çeteler halinde dolanıyor, onun evini basıyor, bunun yolunu kesiyor, fiziksel şiddet uyguluyor ve hatta öldürüyor. Hırsız oluyor, Katil oluyor…
Kendi hayatını da karşı tarafın hayatını da bitiyor…
Bırakınız şu şiddeti,
Bırakınız ölmeyi, öldürmeyi,
Şiddet neyi çözer?
Neyi çözdü?
Sevmeli, sevilmeliyiz…
Önce insan, demeliyiz.
Nereye kadar şiddet!
