Yazar: Nebih Nafile

Yüreğimizin sesi, umudumuzun tatlı meyvesi “Yürekler Dile Geldi” öykü, anı, anlatı kitabımız güçlü bir heyecan, paylaşımın, dostluğun, güvenin ürünü. İçinden geldiği gibi samimi, doğal,

“Dün artık tarih oldu. Yarın ise bir bilmece.” Ama bugün sana hediyedir. Kıymetini bilmek gerekir. “Koca bir yıl geride kaldı.” Böylesi günlerde hep aynı

gecenin resmini çiz bana içine biraz kırmızı kat bir de gülen gözlerini yeşersin yapraklar sakın maviyi unutma! kuşlar konsun dallarına ağaçların   Issızlığın vermiş

Üç beş kişi kalmış türkü diyenler al üstüne yeşil donu giyenler kıl kara çadırda geçmiyor günler onun için bozgun öter telimiz 16.yüzyılda yaşayan Pir

gözüm yolda gönlüm darda ya kendin gel ya da haber yolla duyarım yazmışsın iki satır mektup vermişin trene halini unutup Eskiden, mektup vardı anamıza,

Hep içimde bir umut vardı. Yüreğime, usuma iz bıraktığı yerden izini tekrar bulurum diye. İlkokul birinci ve ikinci sınıftan kalan birkaç fotoğraftan hatırlıyorum o

İnsan tek başına nedir ki? Yaşlısı, genci, çocuğu birlikte güzel oluruz. İyi oluruz birlikte olduğumuz zaman. Mutlu oluruz paylaştığımız vakitler. Ve her daim umutlu

“Okumasını bilirsen, her insanın bir kitap olduğunu göreceksin.” Kitap aydınlıktır, karanlığın en dip noktasını aydınlatan en güçlü ışıktır. Bir kentin güzelliği, o yerde yaşayan

George Bernard Shaw’ın güzel bir sözü ile bugünkü yazıma başlamak istiyorum. “Akıllı bir insan, aklını kullanır. Daha akıllı insan, başkalarının da aklını kullanır.” 21

“Bir kentin en önemli mekânı meydandır; meydan, toplumsal yaşamın şeklini ve taleplerini, yönelimlerini yansıtan bir mekândır.” Herkesin merak konusu; Uğur Mumcu bulvarındaki heykel ne/nasıl