Yazar: Servet Üstün Akbaba

  ‘’ SevdiÄŸim yaratıyor beni “ ibn-Arabi’nin bu sözünü ilk  okuduÄŸumda, saatlerce bu sözün anlamı üzerinde düşündüm. Kaç yaÅŸama yaslandığımı, sevdiÄŸim insan yüzlerini ve

  Hiç bir kuÅŸ kanatlarını  gölgeye deÄŸdirip gelip yalnızlığımıza  serinlik taşımayacak.Bir gül  varoluÅŸsal ihtiyaçları  dışında  bizim ona yüklediÄŸimiz anlama dışında ,habersiz hayatını sürdürecek. Gülistan

Gecenin iç çekişlerini dinliyordum. Rüyaların sislerinin içine dalıp kendimi acıtarak, inilti ve inlemeyle sayıklayan ninemi dinliyordum. Gaz lambasının loş ışıkları kilim ve halılar üzerinde

Kendimizi tarifleyecek  dil, sığdıracak yer bulamadığımızda bu duygudan  uzaklaşmak için bir yerlere gitme arzusuyla kıvranırız. Ne  zaman kaçma isteği duysam bir kitabevinde bulurum kendimi.

Dünyanın en kadim kentinde gökyüzünü koyu bulutlar örtü gibi kaplamıştı. İçine kapanan gökyüzünün o ağır kasvetinin ruh hali yeryüzüne inerek her şeyi kuşatmıştı. Uzun

  Karşı  daÄŸların ufuk çizgisinde dalgalanan güneÅŸin ilk ışıklarına takılı kaldı bakışlarım. GüneÅŸin daÄŸlara iniÅŸi, köye   doÄŸru çekiliÅŸi doÄŸal saat gibi iÅŸliyor ; saatte

  Gecenin sisi asılı kalmış, ışıklardan ÅŸafaÄŸa  dökülüyor .Rüzgar, otsu bitkilerin  tüylerinde biriken çiÄŸi silkeliyor sokaÄŸa ;turunçların kokusundaki rehavet dağılıyor. .Mevsimlerin dönüşleri ve oluÅŸturdukları 

Boğuk bir çığlık yankılanıyor yıkıntılar arasında, karanlığın o boğucu gücü her tarafı sarıyor. Bir sesin, bir acının kaynağına ulaşma, haykırışın menziline varma, bir yalvarışa

Sözcüklerin de yalnızlıkları, uzun iç çekişleri ve suskunlukları vardır. Durup dururken sözcükler içini dökmez, gözyaşından bahsetmezler. Bekletirler, haykırırlar, yanlış anlaşılırlar, küserler uzun süre; çok