Yazar: Servet Üstün Akbaba

Boğuk bir çığlık yankılanıyor yıkıntılar arasında, karanlığın o boğucu gücü her tarafı sarıyor. Bir sesin, bir acının kaynağına ulaşma, haykırışın menziline varma, bir yalvarışa

    Gökyüzünün gözleri buğulandı yeni tomurcuklanmış badem ağacının gülüşünde.  Yağmur, sağanak halinde dökülerek kendi doğasını  güçlü fırtınaya  dönüştürdü. Pencerede izlediğim görsellik geniş zamanın

Rüzgar, güneyin bütün kederini, hüznünü, yelpaze gibi açılan  palmiye yapraklarına taşıyor.Ne diyeyim? Bir sözcük esiyor kapalı evlerin eşiklerinden, bir çocuk ağlıyor, kederleniyor bulut. Bir

  Pencereden, rüzgarda titreşen okaliptüs ağaçlarının tepesindeki yeni filizlenmiş fıstık yeşili yapraklarını öpen ikindi  güneşinin o doyumsuz arzusunu seyrediyorum.Son kez dokunuyor her şeye sanki,

Zaman akıp geçti. İşte buradayım. Varlığın ve hiçliğin arasından geçiyorum, su damlası yaprağın üzerinde  gülümsüyor. Taşlar tüm ağırlığıyla evrenin kalbi gibi duruyor anlamın  kapısında.

  Akşamüstü birden çekildi içim tepelere;sözcüklerim  kımıltısız  boşluğun uğultusu yalnızlıktan,acıdan,sonsuzluktan bahsediyordu.Zamanın kandilinde titreyerek alacakaranlığın içinde dağılıyordu. Sözcüklerin  limanında yerleşik olmayan ruh halim tedirgin gidişlere

Zor zamanlarda sığınılacak en güvenli yer edebiyattır. Berbat bir sıkışmışlık duygusundan sıyrılıp sözcüklerin ayak izlerine basıp, kendime hayali yolculuklar icat ediyorum. Hakikat yitimi çağın

İşte buradayım.Varlığın ve hiçliğin arasından geçiyorum,su damlası yaprağın üzerinde  gülümsüyor. Taş  tüm ağırlığıyla evrenin kalbi gibi duruyoranlamın kapısında. Davetkar  bir yalnızlık  zamanın kelimelerini örsündedövüyor.

  Sis ağır  ağır iniyor yeryüzüne, her şeyi  gri örtüsüyle  sarıp, sarmalıyor .Koyu gagalı kuş sisin gövdesini gagalıyor, açılmış  kanatları  boşluğun rengine dönüşüyor .Bir

  ‘’ Sevdiğim yaratıyor beni “ ibn-Arabi’nin bu sözünü ilk  okuduğumda, saatlerce bu sözün anlamı üzerinde düşündüm. Kaç yaşama yaslandığımı, sevdiğim insan yüzlerini ve