Yazar: Servet Üstün Akbaba

Zaman akıp geçti. İşte buradayım. Varlığın ve hiçliğin arasından geçiyorum, su damlası yaprağın üzerinde  gülümsüyor. Taşlar tüm ağırlığıyla evrenin kalbi gibi duruyor anlamın  kapısında.

  Hiç bir kuş kanatlarını  gölgeye değdirip gelip yalnızlığımıza  serinlik taşımayacak.Bir gül  varoluşsal ihtiyaçları  dışında  bizim ona yüklediğimiz anlama dışında ,habersiz hayatını sürdürecek. Gülistan

Gecenin iç çekişlerini dinliyordum. Rüyaların sislerinin içine dalıp kendimi acıtarak, inilti ve inlemeyle sayıklayan ninemi dinliyordum. Gaz lambasının loş ışıkları kilim ve halılar üzerinde

Kendimizi tarifleyecek  dil, sığdıracak yer bulamadığımızda bu duygudan  uzaklaşmak için bir yerlere gitme arzusuyla kıvranırız. Ne  zaman kaçma isteği duysam bir kitabevinde bulurum kendimi.

Dünyanın en kadim kentinde gökyüzünü koyu bulutlar örtü gibi kaplamıştı. İçine kapanan gökyüzünün o ağır kasvetinin ruh hali yeryüzüne inerek her şeyi kuşatmıştı. Uzun

  Karşı  dağların ufuk çizgisinde dalgalanan güneşin ilk ışıklarına takılı kaldı bakışlarım. Güneşin dağlara inişi, köye   doğru çekilişi doğal saat gibi işliyor ; saatte

  Gecenin sisi asılı kalmış, ışıklardan şafağa  dökülüyor .Rüzgar, otsu bitkilerin  tüylerinde biriken çiği silkeliyor sokağa ;turunçların kokusundaki rehavet dağılıyor. .Mevsimlerin dönüşleri ve oluşturdukları 

Boğuk bir çığlık yankılanıyor yıkıntılar arasında, karanlığın o boğucu gücü her tarafı sarıyor. Bir sesin, bir acının kaynağına ulaşma, haykırışın menziline varma, bir yalvarışa

Sözcüklerin de yalnızlıkları, uzun iç çekişleri ve suskunlukları vardır. Durup dururken sözcükler içini dökmez, gözyaşından bahsetmezler. Bekletirler, haykırırlar, yanlış anlaşılırlar, küserler uzun süre; çok